کد مطلب:173127 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:189
تعبیر عبد مطلق
برگزیده ترین بنده ها، كسی است كه بندگی خود را بیش از همه نشان داده و مراحل عبودیت را پشت سر گذاشته باشد:
(سبحان الذی أسری بعبده لیلا من المسجد الحرام الی المسجد الأقصی الذی باركنا حوله لنریه من آیاتنا انه هو السمیع البصیر)؛ [1] پاك و منزه است خدایی كه (در مبارك) شبی بنده خود
(محمد صلی الله علیه و آله و سلم) را از مسجدالحرام به مسجد اقصایی كه پیرامونش را مبارك ساختیم سیر داد، تا آیات خود را به او بنماید كه خدا به حقیقت شنوا و بیناست.
و نیز خداوند، پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله و سلم را به عنوان «عبد مطلق» یاد می كند:
(تبارك الذی نزل الفرقان علی عبده لیكون للعالمین نذیرا)؛ [2] پر بركت (بزرگوار خداوندی) است آن كسی كه قرآن را بر بنده ی (خاص) خود نازل فرمود تا برای جهانیان ترساننده باشد (به اندرزهای وی اهل عالم متذكر و خدا ترس گردند).
یعنی خداوند از رسولش به عنوان «عبده» یاد می كند، چرا كه این كلمه از «عبدالله» نیز بالاتر است، زیرا این عبودیت، حاكی از هویت مطلقه است كه بالاتر از مقام الوهیت است.
گواهی دادن به بندگی و رسالت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در كنار گواهی به یگانگی خداوند سبحان، اهمیت و فضیلتی استثنایی دارد، تا آن جا كه امیرمؤمنان فرمود: گواهی دادن به یگانگی خداوند متعال و بندگی و رسالت محمد صلی الله علیه و آله و سلم دو گواهی دادنی است كه سخن را بالا و عمل را دو چندان می سازند. ترازویی كه این دو از آن برداشته شوند سبك، و ترازویی كه این دو در آن نهاده شوند سنگین خواهد بود.
به علاوه كه گواهی دادن به بندگی و رسالت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در تشهد نماز واجب است، كه توجه به عبودیت، پیش از توجه به رسالت، یعنی رسیدن به مقام پیامبری، در نتیجه ی سیر در وادی عبودیت است.
(سبحان الذی أسری بعبده لیلا من المسجد الحرام الی المسجد الأقصی الذی باركنا حوله لنریه من آیاتنا انه هو السمیع البصیر)؛ [1] پاك و منزه است خدایی كه (در مبارك) شبی بنده خود
(محمد صلی الله علیه و آله و سلم) را از مسجدالحرام به مسجد اقصایی كه پیرامونش را مبارك ساختیم سیر داد، تا آیات خود را به او بنماید كه خدا به حقیقت شنوا و بیناست.
و نیز خداوند، پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله و سلم را به عنوان «عبد مطلق» یاد می كند:
(تبارك الذی نزل الفرقان علی عبده لیكون للعالمین نذیرا)؛ [2] پر بركت (بزرگوار خداوندی) است آن كسی كه قرآن را بر بنده ی (خاص) خود نازل فرمود تا برای جهانیان ترساننده باشد (به اندرزهای وی اهل عالم متذكر و خدا ترس گردند).
یعنی خداوند از رسولش به عنوان «عبده» یاد می كند، چرا كه این كلمه از «عبدالله» نیز بالاتر است، زیرا این عبودیت، حاكی از هویت مطلقه است كه بالاتر از مقام الوهیت است.
گواهی دادن به بندگی و رسالت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در كنار گواهی به یگانگی خداوند سبحان، اهمیت و فضیلتی استثنایی دارد، تا آن جا كه امیرمؤمنان فرمود: گواهی دادن به یگانگی خداوند متعال و بندگی و رسالت محمد صلی الله علیه و آله و سلم دو گواهی دادنی است كه سخن را بالا و عمل را دو چندان می سازند. ترازویی كه این دو از آن برداشته شوند سبك، و ترازویی كه این دو در آن نهاده شوند سنگین خواهد بود.
به علاوه كه گواهی دادن به بندگی و رسالت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در تشهد نماز واجب است، كه توجه به عبودیت، پیش از توجه به رسالت، یعنی رسیدن به مقام پیامبری، در نتیجه ی سیر در وادی عبودیت است.
[1] اسراء «17» آيه ي 1.
[2] فرقان «25» آيه ي 1.